Pittige (rust)dag

Na het ontbijt zijn we op de fietstaxi gesprongen op weg naar het centrum van Chikwawa. Bij de enige supermarkt hebben we melkpoeder, zeep en eieren gekocht wat we mee namen naar het ziekenhuis van Chikwawa. Vanaf het centrum konden we daar makkelijk naartoe lopen en we werden ontvangen door de DHO (District Health Officer). Hij is verantwoordelijk voor alle zorggerelateerde zaken in het district van Chikwawa. Dit is een hele grote verantwoordelijkheid. Het is in Malawi gebruikelijk dat je bij de hoogstgeplaatste van een organisatie langs gaat om kennis te maken, je bedoelingen uit te leggen en toestemming te vragen om rond geleid te worden. Dit zijn vaak officiële en soms lange momenten, maar die horen er nu eenmaal bij hier.

Tijdens de meeting spraken we over de grootste uitdagingen die er zijn op het gebied van de gezondheidszorg in Chikwawa. De DHO vertelde ons dat de top 3 bestaat uit het gebrek aan financiële mogelijkheden, voldoende geschoold personeel en goede infrastructuur. Maar uiteindelijk komt het er op neer dat er veel te weinig geld is om goede zorg te kunnen leveren. Het hele district ontvangt jaarlijks zo'n €250.000,- van de overheid om 550.000 inwoners te verzorgen. Dat is dus nog minder dan €0,50 per inwoner per jaar. Probeer daar maar iets goeds mee op te zetten. Met deze cijfers in ons achterhoofd vonden we het niet gek wat we tijdens ons bezoek aan het ziekenhuis verder zagen. Schrijnend was het wel.

De eerste ruimte die we bezochten was de ruimte waar zwaar ondervoede kinderen en hun ouder (lees: de moeder) worden opgevangen. Elk kind heeft met zijn moeder een eigen kamertje maar dat mag eigenlijk deze naam niet dragen. Toen wij arriveerden zaten er zes moeders vlak naast elkaar. Ze hadden allen dezelfde trieste blik en hadden ze een zichtbaar ziek en veel te mager kind op schoot. Een kind werd gevoed met speciaal voedsel van het WFP, een ander had een infuusje in zijn hand en weer een ander had hele dikke opgezette ogen. De zuster die ons rondleidde was erg optimistisch en zei dat alle kinderen er over 2-3 weken veel sterker uit zouden zien. Daar houden wij ons nu ook maar aan vast. Want wat we daar vandaag gezien hebben zal niet gauw van ons netvlies verdwijnen.

Dit geldt ook voor de jeugdafdeling die we daarna mochten bezoeken. Deze ruimte bestaat uit een zaal van circa 18 vierkante meter waar 20 bedden staan. Op elk bed, waarvan er op sommige geen matrasje lag, zaten of lagen 3 kinderen en 3 ouders. In totaal verbleven er dus 120 mensen in deze zaal waarvan 60 zieke kinderen. Misschien maakte deze aanblik nog wel meer bij ons los dan de ruimte met de ondervoede kinderen. Wat ons blij maakte was dat we het jongetje van 1 maand oud, die we eergisteren samen met zijn moeder op de fietstaxi hadden gezet, ook op deze afdeling verbleef. Hij leefde dus nog en zag er zichtbaar beter uit dan eergisteren. De clinics hebben hun waarde nu toch echt wel bewezen.

Corrie, Paula en José hebben hierna de verloskundige afdeling nog bekeken waar ik als medisch ongeschoolde overigens niet welkom was, maar dat vond ik helemaal niet erg. Zeker niet toen de dames me vertelden dat ze nog een glimp hadden mee gekregen van de laatste zaken van een bevalling die net had plaats gevonden. Als laatste wil ik over dit bezoek zeggen dat de dokters en verpleegsters die wij hebben gesproken, ondanks de vele problemen waar ze dagelijks mee te maken hebben, ongelooflijk positief en gedreven zijn.

In de middag zijn we bij de Chikwawa Secondary School op bezoek geweest. Dit bezoek stond in het teken van Jesse's Voice. Dit project is door Voices gestart naar aanleiding van een korte speech die mijn dochter Jesse in 2015 heeft gegeven aan de meiden van het dorp Saopa. Het project heeft als doel om tienermeiden te motiveren om hun opleiding af maken. Helaas gebeurt het in Malawi nog steeds dat meiden al op jonge leeftijd uitgehuwelijkt worden omdat hun ouders weinig geld hebben. Hirena komen ze vrijwel nooit meer terug naar school. Het hoofd van de school vertelde ons dat de school er alles aan doet om de meiden te beïnvloeden zodat ze hun school af maken, ook lopen er wat overheidsprojecten op dit gebied. Evengoed was het schoolhoofd erg blij met onze komst.

Chiku, John en Chris hadden een mooi programma voorbereid. We zaten in een ruime zaal, een dj draaide muziek voordat we begonnen en er waren zeker 150 tieners aanwezig. Na het openingsgebed en het gebruikelijke voorstelrondje nam de hoofdlerares het woord om het belang van het onderwerp aan te geven. Daarna was het aan mij en José om hier ook iets over te zeggen in de microfoon. Na ons nam Hilda het woord. Hilda was met ons mee als rolmodel. Hilda is een jonge meid die haar opleiding heeft afgerond met mooie cijfers en nu als gediplomeerd verpleegster werkt. Natuurlijk hadden we zelf ook 3 rolmodellen mee maar de praktijk leert dat een Malawiaans voorbeeld veel meer inspiratie geeft dan een blank voorbeeld. Hilda vertelde een zichtbaar boeiend verhaal waar heel goed naar geluisterd werd. Om het geheel nog wat op te luisteren voerden Chiku en John een toneelstukje op. John speelde een vader die zijn dochter wilde uithuwelijken en Chiku probeerde hem ervan te overtuigen dat ze haar school moest afmaken. Dit stukje sloeg goed aan en er werd veel gelachen door de jongens en meiden. Ondanks het voor pubers best wel zware onderwerp, was het een leuke en boeiende bijeenkomst.

Al met al was het vandaag een pittige, maar onvergetelijke dag.

Morgen houden we de derde clinic (weer "thuis" bij de geitenboerderij) en zien we hopelijk wat opgeknapte patiënten van dinsdag weer terug.

Tot morgen!