Een groot feest

En toen was het eindelijk zondag. De dag waarop vijftien geiten een nieuw baasje kregen waardoor zij voortaan naar school kunnen met een volle maag.

In de ochtend zijn we eerst naar een kerkdienst van bisschop Alufandika geweest. Dit is de vader van John en hij rekent er op dat we een dienst van hem bijwonen als we in Chikwawa zijn. En dan zijn we uiteraard de special guests. Er was een nieuwe kerk gebouwd en daar was de bisschop trots op. Een kerkdienst in Malawi is een groot feest. Er wordt gepassioneerd gepreekt met veel hallehujahs en amens en er is volop muziek (vooral trommels), zang en dans. Toen we aankwamen bij de kerk kwam de bisschop naar buiten en werd er in de kerk een lied voor ons ingezet. Een mooi en warm welkom. Eenmaal binnen werden we welkom geheten en voorgesteld en daarna begon de preek van de bisschop. Na wat liederen met bijbehorende dansen was het onze beurt. We hadden ons allemaal goed voorbereid want zo vaak komen we niet (meer) in de kerk. Corrie, José en Paula stelden zichzelf wat uitgebreider voor, vertelden een mooi verhaal over hun ervaringen in Chikwawa en sloten af met een lied uit hun kerkelijke jeugd. Dit lied hadden ze voor de gelegenheid aangepast door er een woord uit het Chichewa in te verwerken. Het lied viel zichtbaar in de smaak. 

Hierna was het mijn beurt om kort te spreken en na wat andere ceremoniële zaken mocht ik ook nog preken. Voor een atheïst als ik is het noodzakelijk om de bijbel vooraf goed door te nemen om er een enigszins kloppend en inspirerend verhaal van te maken. Ik had dan ook de Engelse bijbel geleend in het motel waar we verbleven en deze keer, het was mijn tweede preek in deze kerk, had ik het verhaal van Noah en zijn Ark uitgekozen. De strekking was ongeveer dat er altijd oplossingen zijn als er ogenschijnlijk onoverkomelijke problemen op je pad komen. Men luisterde geboeid dus ik denk dat het wel goed ging.

Tijdens de kerkdienst zagen we een kind op de grond liggen. Na een kort onderzoek was de diagnose snel gesteld. Dit was overduidelijk een geval van malaria.  Na afloop van de dienst wilden we zo snel mogelijk met deze jongen naar het motel om hem medicijnen te geven. Echter de bisschop had voor ons gekookt en stond erop dat we bij hem thuis kwamen eten. Voor ons gaat de gezondheid van een kind boven alles en dus is Paula na twee happen rijst samen met de jongen en zijn moeder in een auto gesprongen en naar het motel gereden. Nadat we daar allemaal weer waren en ons opgemaakt hadden voor de geitenceremonie zijn we vanaf ons motel naar de boerderij gelopen. 

De wandeling door het dorp was fijn. Nog één keer zwaaien naar de lachende kinderen en hun gillende moeders. Nog één keer handen schudden met en afscheid nemen van de mensen die we deze week ontmoet hebben. Bij de boerderij aangekomen waren er al een paar wezen en hun verzorgers aangekomen. Ook waren de vijftien geselecteerde geiten alvast aan het hek vastgebonden en stonden er stoelen en een tafel klaar voor ons, onze jongens en alle genodigden. De jongens hadden veel prominente gasten uitgenodigd en wie er gekomen waren was niet mis. De chief van ons dorp, de district youth officer (hij is verantwoordelijk voor alle jeugdzaken in her district), een hoge ambtenaar van het ministerie van landbouw, de bisschop, de commissaris van sociale zaken én ook de traditional authority waren present. De laatste is de hoogste traditionele chief van de regio Chikwawa en geniet veel aanzien. Voor een kleine organisatie als de onze is het een enorme eer dat hij erbij was. 

Alle gasten hebben een toespraak gehouden en lieten daarin blijken hoe belangrijk dit project is voor de ontwikkeling van de weeskinderen. Tevens benadrukten zij dat de gemeenschap zelf moet zorgen dat ons project een groot succes wordt zodat men ooit zonder onze hulp kan. Vooral de district youth officer hield een indrukwekkende toespraak en tijdens zijn speech drong het pas echt tot me door wat we nu al bereikt hebben. En toen Christopher daarna nog even stil stond bij de rol van Natasja en hoe jammer het was dat zij er niet bij kon zijn had ik het even te kwaad. Gelukkig gingen we snel daarna over naar het grote feest: het overhandigen van de geiten. Alle vijftien geiten konden zondag worden overhandigd. De eerste geit die een nieuwe eigenaar kreeg was Pajoco. Deze bruine geit is vernoemd naar haar donateurs en zij mochten de geit zelf aan haar nieuwe baasjes geven. Een geweldig moment waar we ruim twee jaar op gewacht hebben. Maar nu was het dan zover. Pajoco werd dolenthousiast in ontvangst genomen en hopelijk gaat zij net als al haar halfzusjes veel kinderen krijgen. Ik stond er zelf vanaf de zijlijn naar te kijken en het voelde wat onwerkelijk in het begin. Wat later kon ik wat meer genieten van het moment. 

Het was een hele feestelijke dag wat de afsluiting was van een memorabele week. Zondag vond het hoogtepunt van deze reis plaats. Maar dat betekent niet dat er geen mooie verhalen meer te schrijven zijn totdat ik Malawi voor een paar maanden verlaat. Maar daarover later meer. Nu eerst genieten van het succes van de geitenboerderij. Proost!


Verstuurd vanaf mijn iPhone