Het is gelukt!

De boerderij is geopend! Vooraf hadden we niet durven hopen dat we zo veel zouden kunnen bereiken maar gisteren rond het middaguur arriveerden “onze” geiten en hebben we de boerderij officieel geopend. Het was een prachtig feest wat we samen met heel veel kinderen uit de buurt van de boerderij hebben kunnen vieren. Wij waren al vroeg naar de boerderij gegaan om slingers en ballonnen op te hangen terwijl Chiku en John met de gehuurde truck de geiten op gingen halen. Vol spanning zaten wij te wachten en toen we de geiten aan hoorden komen sprongen we een gat in de lucht. De eerste minuten hebben we alleen maar naar de geiten gekeken met een enorme lach op ons gezicht, ondertussen high-fivend met de jongens waarmee we het allemaal voor elkaar gekregen hebben. Na het maken van veel foto’s hebben we de geiten in hun stal gelaten zodat ze rustig konden wennen aan hun nieuwe omgeving. ’s Middags zijn we nog een keer terug gegaan naar de meiden en hun bok om ze nog een keer uit laten en te laten drinken, maar daar hadden ze nog niet veel zin in. We hebben toen flink wat voer voor ze in de stal gelegd en ze aten gulzig van de vliesjes van maïskorrels, een lekkernij voor geiten.

De boerderij inclusief een prachtige stal, tien geiten, negen fruitbomen en ingezaaide groenten is een feit en daar zijn we apetrots op. Tegelijkertijd beseffen we dat dit slechts de start is van een project dat nog jaren moet gaan lopen. Over een paar jaar zal pas echt blijken hoe groot het succes is geworden van dit project dat mede mogelijk is gemaakt door vele mensen die vertrouwen in ons hebben getoond bijvoorbeeld door geld te doneren, vrije dagen mogelijk te maken en airmiles of andere zaken te schenken. Dat we dit vertrouwen niet willen beschamen is iets waar we veel over gesproken hebben en waar we ons ontzettend bewust van zijn. Tegelijkertijd denken we dat we de afgelopen twee weken al het mogelijke hebben gedaan om de randvoorwaarden te scheppen die nodig zijn om het project tot een blijvend succes te maken. Het is nu aan de mannen in Chikwawa. Uiteraard met onze hulp vanaf thuis en gelukkig houden Esther en Richard elke twee maanden ook een oogje in het zeil.

Uit onze vriendschap met hun is iets moois ontstaan voor ons project. Op de dagen dat ons project door hen gemonitord wordt, zal Esther samen met een vriendin onze weeskinderen en andere kinderen uit de buurt voorzien van medische hulp. Margreet, zo heet de vriendin, is opgeleid voor het geven van medische hulp in arme gebieden en Esther en zij doen dit al regelmatig op vrijwillige basis. Wij vinden het echt heel gaaf dat we ook deze hulp kunnen gaan bieden, langzaam maar zeker wordt onze plek een soort buurthuis waar allerlei goede en leuke dingen gebeuren voor de kinderen. De komende weken willen we het gebouw dat naast de boerderij staat voorzien van goede verf en hopen we ook de vloer te kunnen egaliseren zodat de kinderen hun voeten hier niet meer aan open kunnen halen. De vrijwilligers staan al klaar om dit te doen. We hopen alleen nog wat sponsors voor de verf te vinden als we straks thuis zijn.

Tot en met juni van dit jaar zullen de kinderen na schooltijd ook extra lessen gaan krijgen in onder andere Engels, persoonlijke  hygiëne en het voorkomen van en omgaan met ziektes. Deze lessen worden gegeven door Lorita. Lorita stapte een week geleden op ons af om, in perfect Engels, te vragen of wij werk voor hadden. Ze had het eerste jaar van een vervolgstudie succesvol afgerond en wilde nu graag van andere mensen leren terwijl ze vrij van school had. Niet veel later hoorden we dat Lorita vanaf haar 5e   jaar wees is en daarna is opgevoed door haar grootvader die recent ook is overleden. Ze verbleef tot voor kort bij het laatste familielid dat voor haar kon zorgen, haar tante. Maar haar tante bleek dit niet te kunnen en heeft Lorita op straat gezet. Een meisje van 19 jaar, wees, geen geld, geen baan en lopend in een dorp waar ze pas een week was en niemand kent. Al haar bezit paste in haar zwarte schoudertas. We hebben lang nagedacht of we haar konden helpen en hoe we dat dan konden doen. Zomaar geld geven is geen hulp voor de lange termijn en daar is ons door andere mensen ook vaak om gevraagd. Het heeft ons dan ook veel hoofdbrekens gekost om te bepalen of we iets konden doen en wat dat dan kon zijn. Veel tijd was er niet, we hadden nog minder een week. Uiteindelijk konden we het niet verkroppen om niets te doen en zijn we in eerste instantie het hele dorp afgelopen op zoek naar een vrije woning. Toen we deze met hulp van de bisschop eenmaal gevonden hadden, hebben we verder gepraat met Lorita over haar nabije en haar verre toekomst. We hebben gezamenlijk afgesproken dat ze in ruil voor de huur en wat andere zaken die wij voor haar zullen betalen wat dingen gaat doen voor de kinderen van Voices. En daar had ze heel veel zin in. Om Lorita een echte mooie toekomst te geven bleek het afmaken van haar school de beste optie en daar hebben we vlak voor ons vertrek nog wat in kunnen beteken. Een heel verdrietig verhaal met een goed einde denken wij. Want Lorita is een slimme en sterke meid, een meid waarvan er hopelijk nog veel in Malawi rond lopen.

Op het moment van schrijven zitten we op het vliegveld van Nairobi en hebben we Malawi verlaten. Het staat voor ons echter zo vast als een geitenstal dat we snel weer terug gaan. Want ons werk in Malawi is nog lang niet klaar. Naast het succes van de afgelopen weken, waren er natuurlijk ook tegenslagen en hebben we ook opnieuw kunnen ervaren hoe ontzettend hard het leven voor de mensen in Malawi kan zijn. Hoe dingen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn daar compleet anders zijn. Graag gaan we daarom terug om op kleine schaal iets bij te kunnen dragen aan het verbeteren van het leven van de weeskinderen in Malawi. We gaan dolgraag terug om naar onze geiten te kijken en om alle mensen waar we iets voor hebben kunnen doen weer te zien en te kijken hoe het hen dan vergaat. Het is onvoorstelbaar hoeveel we dankzij de vele hulp van iedereen hebben kunnen doen. We hebben met elkaar vijf mensen een baan kunnen geven, voor veel gezinnen een naderende honger kunnen stillen, 200 kinderen weer naar school kunnen laten gaan, een huis opgebouwd, voetbalteams in het nieuw gestoken maar bovenal veel mensen en kinderen een lach op hun gezicht en een iets betere toekomst gegeven. Het heeft ons veel plezier en positieve energie gegeven om dit te mogen doen. We hopen dat we door het delen van onze verhalen deze gevoelens ook hebben kunnen delen.

Onze reis zit er nu dus op en dit zal dan ook het laatste verhaal op dit blog zijn. Maar natuurlijk willen we iedereen, die dit wil, graag op de hoogte blijven houden van ons project, de andere zaken die we in gang gezet hebben en al het andere dat nog op ons pad gaat komen. Laat het ons alsjeblieft weten als je wat wilt blijven horen.

Tot gauw,

Natasja en Dirk