Het begin is er

We zijn weer ongeveer 48 uur verder en de verwachte mooie en bijzondere momenten zijn er zeker gekomen. We zijn zaterdag rond 8.00 uur met een gemotoriseerde tuktuk, naast ezel-en-wagen het enige vervoermiddel dat we nog niet gehad hadden, op pad gegaan naar de eerste community meeting. We werden vergezeld door Chiku en door de secretaris van Voices, Christoffer. De laatste was voor ons een nieuw gezicht en Christoffer bleek een hele fijne vent maar bovenal ook een hele goede notulist. We namen de tuktuk i.p.v. de fietstaxi omdat de eerste meeting ongeveer 10 kilometer van Chikwawa zou plaats vinden. Ook in een aantal dorpen die onder deze lokale autoriteit vallen wonen een paar wezen die een geit zullen ontvangen omdat dit hele schrijnende gevallen zijn. Vandaar dat we dus een stukje moesten reizen. Reizen in een tuktuk in Malawi is een geweldige belevenis en dat werd alleen maar leuker toen we het dorp van bestemming inreden. Het leek wel alsof wij de hoofdact van koningsdag in Malawi waren! De meeting verliep zoals verwacht. Veel mensen die elkaar voorstellen, veel applaus en alles volgens het protocol. Onze rol bestond uit het nadrukkelijk bedanken voor de ontvangst, het vragen om steun voor het project en het beantwoorden van vragen over andere steun die men graag van ons zou willen ontvangen. Op alle meetings die we gehad hebben, hadden deze vragen om steun dezelfde onderwerpen. Men vroeg of we alsjeblieft konden helpen om de oogst van dit jaar te redden omdat men vreest voor enorme honger over een paar maanden en men vraagt om schooluniformen, schriften en pennen omdat weeskinderen die dit niet kunnen betalen nu dikwijls niet naar school mogen omdat een uniform nu eenmaal verplicht is. Over de eerste hulpvraag later meer, de tweede vraagt om een andere aanpak of zelfs een ander project. Het enige dat we daar nu aan kunnen doen is met de hoofdmeesters van de scholen in deze buurt gaan praten en vragen of ze de komende maanden een oogje willen dicht knijpen. Dit willen we gaan doen als we wat meer tijd hebben en dan maar hopen dat het wat helpt. Na de meeting zijn we nog naar een visvijver gereden. Deze vijver is een lokaal initiatief van de mensen uit het dorp met als doel vis te kweken die op de markt verkocht kan worden. De vijver ligt dicht bij de rivier maar wel hoog genoeg om nooit overstroomd te raken. Het enige dat nog ontbreekt om dit project echt te laten slagen is een pomp om het water naar de vijver te krijgen. Ze “stelen” nu water van de suikerplantage die er naast ligt en daar hebben ze een naar gevoel van en ze willen het graag eerlijk doen. We hebben niets beloofd, thuis maar even verder op onderzoek gaan want het is wel een gaaf project. Hierna zijn we naar de volgende meeting gegaan en deze verliep bijna hetzelfde als de eerste. De chiefs waren allemaal zeer enthousiast en boden ons alle steun die we nodig hebben om ons project te laten slagen. En ook hier hoopte men dat we ook nog iets extra’s konden doen. Na de meeting zijn we naar het motel gereden en hebben we het verslag en de actielijst doorgenomen. Nadat we daarna op zoek gegaan zijn naar zaden voor maïs, cassave en aardappelen kwamen Esther en Richard ook aan en zijn we met hun naar de tuin gelopen. En hierna zijn we aan het laatste actiepunt van deze dag begonnen: De opening van Milinyu Shop. Chiku en zijn vrouw zijn inmiddels goede vrienden op afstand geworden en wij hebben een aantal maanden geleden besloten om hun te helpen bij het genereren van meer inkomsten door het verstrekken van een microkrediet. Ze wilden graag een kledingwinkeltje openen en de opening was vandaag. Het winkeltje zag er echt mooi uit en het gaf ons ook een fijn gevoel toen we hoorden dat de omzet van de eerste dag ver boven verwachting was. Zondag was de derde meeting met de chiefs van het centrum van Chikwawa en deze meeting verliep iets stroever dan de voorgaande twee. Er kwamen veel vragen over eventuele zaken die kunnen gebeuren met de geiten en wat wij daar dan aan gaan doen. Nadat we deze vragen goed beantwoord hadden kwam ook in deze meeting de zorg om de honger weer ter sprake. Overal waar we komen is dit de grootste hulpvraag. Iedereen maakt zich zorgen over de drogere maanden en men is erg bang dat er dan grote honger geleden gaat worden door de weggespoelde oogst. Voordat we hiernaartoe kwamen dachten we zelf bij noodhulp vooral aan het uitdelen van voedsel en het opbouwen van weggevaagde huizen. Nu komen we er steeds meer achter dat de echte noodhulp bij deze ramp bestaat uit het aanplanten van nieuwe gewassen om te zorgen dat er straks voldoende voedsel is. We hebben dit ook gecheckt bij een aantal Malawianen door te vragen wat zij zouden doen met een beperkte hoeveelheid geld. Iedereen geeft als eerste aan dat zij zaden zouden kopen en alleen de meest schrijnende gevallen eten geven. over een schrijnend geval waar wij iets voor willen gaan doen werd vanochtend gesproken tijdens de kerkdienst die we op uitnodiging van de bisschop bezochten. Er woont sinds kort een vrouw met 2 kinderen in onze wijk die haar man heeft verloren door de overstromingen. Haar man is nooit gevonden maar het is wel zeker dat hij dood is. Nu moeten deze kinderen en hun moeder zien te overleven zonder eten, zonder geld, zonder baan. Ze lijden nu al veel honger en zijn volledig afhankelijk van giften van de buren die zelf ook niet zoveel hebben en ze wonen ook nog eens in huurhuis. We hebben besloten om dit gezin te helpen van de extra donaties die we hebben ontvangen. We gaan via de bisschop proberen om deze vrouw een groentestalletje op de markt te geven en haar tevens een maand huur én een zak maïsmeel te schenken. Op deze manier hopen we dat zij en haar kinderen in ieder geval een maand zonder zorgen zijn en weer zicht te krijgen op een toekomst zonder honger. Totale kosten ca. € 40,-.

Beter nieuws: De bouw van de geitenstal is begonnen! Geheel onverwacht is de fundering al klaar. Na onze meeting zijn we nog naar de tuin gereden omdat John daar waarschijnlijk met bakstenen aan het sjouwen was, maar hij en de andere bouwers bleken al weg te zijn. In plaats daarvan lagen er nu  al een paar rijen stenen op elkaar en is het begin van de stal een feit. Een moment voor ons om letterlijk even bij stil te staan en we waren er allemaal ook echt stil van. Deze stilte werd daarna zoals altijd weer heerlijk verstoord door de kinderen uit de buurt die op de foto wilden of een high-five wilden geven. De kinderen waar we het allemaal voor doen.

Groeten,

Natasja en Dirk